Smutno mi, Zygi! – Dla mnie na zachodzie
Nie ma pociechy. Tęskniłam za tobą;
Zostawiłes mnie przecież zdradzona na lodzie,
złamana żałobą;
A ja mam w życiu już tylko fatygi.
Smutno mi, Zygi!
Weh ist mir, Sigi! Im Westen, da fand ich
keinerlei Trost. Nach dir geht mein Sehnen.
Du schmissest mich aus deinem Leben, achtkantig.
Hörst du mein Stöhnen?
Das Dasein scheint mir eine einzige Lügi –
Weh ist mir, Sigi!
Dzisiaj, w wielkim zagłębiu obłąkana,
sześć mil od Rauxla i mil od Castropa,
Widziałam kapitan bez jego barana
Idąc na stopa.
Więc że ten baran je w Harpen łodygi,
Smutno mi, Zygi!
Heute hab ich im Revier mich verlaufen.
Irgendwo dort in der Nähe von Herne
sah ich den Hauptmann am Wegrand verschnaufen,
seinem Ziegenbock ferne.
Der frisst in Harpen jetzt Gras zu genügi –
Weh ist mir, Sigi!
Jako na matki odejście się żali
Mała dziecina, tak ja płaczu bliski,
Patrząc na księżyc nad Eickel w Westfalii
I na Brodtskie pyski.
Bo wiem, że Doris już knuje intrygi,
Smutno mi, Zygi!
Ich wein wie ein Mädchen in großer Not weint,
das von Mamma und Pappa ist ganz vergessen;
Ich seh, wie in Wanne-Eickel der Mond scheint
und seh der Brodts ihre Fressen.
Ich weiß doch, die Doris, die schmiedet Intrigi –
Weh ist mir, Sigi!
Knajpa pęknąła, uciekali stąd gości.
Smród tej rodzinej nad miastem wisi.
Alem jest jako człowiek, co zazdrości
Zygmunta Dorisi,
Tej, w których majtkach pękają fastrygi.
Smutno mi, Zygi!
Das Gasthaus ging hoch, die Brodts sind beleidig’,
In Castrop-Rauxel riecht’s ganz schön kacke.
Sigi, du liebst sie, darum beneid ich
die alte Schabracke,
sie, deren Schlüpferchen geht aus den Fügi –
Weh ist mir, Sigi!